Όταν η Φυσικοχημεία συναντάει το... θέατρο

Η Τατιάνα Κίρχοφ μας συστήνεται μαζί με την ομάδα της -νετρόνιο- στη θεατρική παράσταση "Η εξίσωση Boltzmann". 


Σε αντίθεση με τον τίτλο της, ο οποίος μας προϊδεάζει για ένα έργο που θα μπορούσε να είχε γράφεί από τον Α. Δοξιάδη (Ο Θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ) ή τον Ντ. Γκετζ (Το Θεώρημα του Παπαγάλου), στην πραγματικότητα η εξίσωση Botzmann ελάχιστη σχέση με Φυσική ή Μαθηματικά έχει. Ή μάλλον έχει  τόση όση η αστείρευτη φαντασία της δημιουργού της πρόλαβε να χωρέσει μέσα σε 60 λεπτά. 
Όταν η Τατιάνα και ο Αλέξανδρος φεύγουν από τη ζωή αφήνουν πίσω τους τη θανάσιμη αντίζηλο της πρώτης και σύζυγο του τελευταίου, την Πένυ. Έναν χρόνο ακριβώς μετά το θάνατό τους, τους δίνεται η ευκαιρία να επιστρέψουν σε αυτή και να της πουν όσα δεν είχαν προλάβει με τον ξαφνικό θάνατό τους. Όμως, στην επιστροφή αυτή, οι όροι κι οι κανόνες του παιχνιδιού αλλάζουν και το άλλοτε βέβαιο γίνεται ψέμα κι η πραγματικότητα ανατρέπεται μόλις σε έναν χειμώνα και ένα καλοκαίρι...


Η Τατιάνα υπογράφει το πρώτο της θεατρικό κείμενο, τόσο έντονα σουρεαλιστικό και τόσο εύστοχο, φανερά επηρεασμένη από τον αγαπημένο μας Αρκά, που το κάνει να μοιάζει τόσο φυσικό πάνω στη σκηνή, ξεχνώντας το παράδοξο της υπόθεσης. Με ατάκες που ξεχειλίζουν στο πρώτο μέρος της παράστασης παραδίδει τη σκυτάλη στο δεύτερο μισό της, ίσως λίγο περισσότερο δραματικό, όμως απαραίτητο για τη λύτρωση των δύο κεντρικών ηρώων. Κι όλα αυτά είναι απόδειξη ότι όταν οι ενοχές μας μάς βασανίζουν, τότε οι Ερινύες πραγματικά δεν αφήνουν ποτέ να ησυχάσει την ανθρώπινη ψυχή. Κι όταν η εκδίκηση παίρνει σάρκα και οστά, όταν τα ανθρώπινα "θέλω" υπερισχύουν των ανθρωπίνων "πρέπει", όταν η εσωτερική ενέργεια των ανθρώπων συναντούν την αταξία κι όλα αυτά σχετίζονται μεταξύ τους, τότε έχουμε την εξίσωση Boltzmann.

Η αφίσα της παράστασης

Σημείωση συντάκτη: Η εξίσωση Boltzmann αποτελεί θεμελιώδη σχέση της Στατιστικής Μηχανικής (S = klnΩ) και εκφράζει τη μικροσκοπική αταξία ενός συστήματος συναρτήσει του πλήθους των μικροκαταστασεων που μπορεί αυτό να πάρει, είναι δε χαραγμένη στον τάφο του Boltzmann, που βρίσκεται στο κεντρικό κοιμητήριο της Βιέννης.

Κριτική για το "Δέρμα Που Κατοικώ" του Πέδρο Αλμοδόβαρ

"Το Δέρμα Που Κατοικώ", ίσως από τους πιο αντιεμπορικούς τίτλους ταινιών που έχω ακούσει ποτέ. Πρόκειται για την τελευταία ταινία του "εθνικού" σκηνοθέτη της Ισπανίας, Almodóvar, όπως ο ίδιος μας συστήνει  τον εαυτό του στους τίτλους της. Ο Αλμοδόβαρ αυτή τη φορά βρίσκεται στο τιμόνι της σκηνοθεσίας και του διασκευασμένου σεναρίου, από το βιβλίο του Τιερί Ζονκέ "Η Μυγαλή: Η δηλητηριώδης αράχνη". Θα μπορούσα να σας γράφω με τις ώρες αυτά που έζησα ως θεατής κατά τη διάρκεια της ταινίας, όμως θα προτιμούσα να μην αποκαλύψω πολλά, εκτός από τα απαραίτητα. Και ποια είναι αυτά;

Η ταινία απαρτίζεται από τρία διαφορετικά μέρη. Το πρώτο είναι η ιδέα. Το δεύτερο είναι ο θάνατος και  το τρίτο η αναγέννηση. Καθένα απ' αυτά τα μέρη είναι αυτοτελές και συνάμα τόσο μπλεγμένο στην υπόλοιπη ιστορία.

Ο Ρόμπερτ (Αντόνιο Μπαντέρας) είναι ένας πλαστικός χειρουργός πολύ επιτυχημένος και ταυτόχρονα υπερβολικά φιλόδοξος για ό,τι αυτό συνεπάγεται στην επιστήμη. Ζει απομονωμένος σχεδόν σε ένα προάστιο της Μαδρίτης, όπου εκεί μπορεί να δουλεύει ανεξάρτητα και να συνεχίζει την έρευνά του, τη δημιουργία τεχνητού δέρματος μέσω τρανσέγεννησης. Μόνος και με μοναδική συντροφιά το στοιχειωμένο του παρελθόν φαίνεται ότι το καταφέρνει με τη βοήθεια μιας γυναίκας (Έλενα Ανάγια), η οποία προσφέρει το ίδιο της το σώμα βορά στην επιστήμη. Κι όταν το πείραμα πετύχει, τα όρια μεταξύ ηθικής και επιστήμης στενεύουν απειλητικά, τόσο που ο έλεγχος χάνεται και μόνο με τη βοήθεια μιας ακόμα έμπιστης γυναίκας (Μαρίζα Παρέδες) μπορεί να φυλαχθεί αυτό το ένοχο μυστικό.

Ο Μπαντέρας παλεύει διαρκώς με το παρελθόν και το παρόν. Ένα παρελθόν με όχι και τόσο ευχάριστες αναμνήσεις και ένα παρόν που δεν του επιτρέπει να δει τα σύνορα του "εγώ" και του "θέλω". Ο ίδιος αντιμετωπίζει τον εαυτό του ως Θεό υπερεκτιμώντας το τι πρέπει και τι όχι να κάνει. Ως ένας άλλος Πυγμαλίωνας πλάθει τη δική του Γαλάτεια. Κι όταν αυτή παίρνει με τη σειρά της σάρκα και οστά, όταν το τέρας που έχει κυριεύσει το ίδιο της το σώμα σαλεύει στη δύναμη του ανθρώπινου νου, όταν το πείραμα συγκρούεται με την ίδια τη ζωή, τότε μέσα από τη λύσσα που την κυριεύει, προσπαθεί να πάρει τη δική της εκδίκηση οδηγώντας μας σε μια απαραίτητη κάθαρση.

Ο Αλμοδόβαρ προσθέτει όλες τις τεχνικές που ξέρει να χειρίζεται πολύ καλά, το χιούμορ του, τη φαντασία του, την εξαιρετική φωτογραφία -που μοιάζει βιντεοκλιπίστικη ορισμένες φορές- και φυσικά τη δυνατότητά του να αναδύει μέσα από τις στάχτες ενός ένδοξου παρελθόντος, την ξεχασμένη ηθοποιία του Μπαντέρας. Αυτή τη φορά ο Αμοδόβαρ βάζει όλη του τη μαεστρία σε κάθε πινελιά της ταινίας, η οποία μοιάζει αψεγάδιαστη. Έτσι, με την εξαιρετική ατμόσφαιρα που ο ίδιος δημιουργεί και σε συνδυασμό με την εξαιρετική μουσική του Αλμπέρτο Ιγκλέσιας υπογράφει ίσως το πρώτο θρίλερ της καριέρας του. Το τόλμησε και μπορώ να πω, πέτυχε! Φυσικά και δεν μπορεί κανείς να πει ότι οι εμμονές του σκηνοθέτη απουσιάζουν από αυτήν την ταινία, ίσως αναδεικνύονται ακόμα περισσότερο. Η εμμονή του με το γυναικείο φύλο, η πανδαισία χρωμάτων και η σεξουαλικότητά του δίνουν το παρόν και στο "Δέρμα Που Κατοικώ". Όμως, αυτή τη φορά θα μπορούσα να πω ότι ξεπέρασε τον εαυτό του. Μόνο στα χέρια αυτού του σκηνοθέτη, αυτή η ταινία θα μπορούσε να είχε δημιουργηθεί.

H ταινία είναι μια δυνατή γροθιά στην επιστήμη. Πολλές φορές αψηφούμε ζητήματα βιοηθικής, αγνοώντας τις συνέπειες ή ακόμα χειρότερα αψηφώντας τα. Όμως, ακόμα κι όταν όλα αυτά παίρνουν ανθρώπινες διαστάσεις κι όταν η τρέλα γίνεται συνώνυμη της λογικής,  αυτό που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε είναι ότι το δέρμα μας,  μόνο μας φιλοξενεί και τίποτα δεν πρέπει να θυσιάζει την αγάπη για τη ζωή και τα όνειρά μας.

(10/10)

Όλα τα παραπάνω εκφράζουν καθαρά την προσωπική μου και μόνο άποψη. Η ιστοσελίδα της ταινίας στο IMDb είναι η http://www.imdb.com/title/tt1189073/.

Η αφίσα της ταινίας

Όταν τα cartoons κάνουν... ΣΕΞ!

Come over here
Stand on that chair yeah!
That's right.

(Oh yeah! You gimme a reason to live, Minnie! ακούστηκε δυνατά από το διπλανό δωμάτιο).


Ο Mickey εκείνο το βράδυ βρισκόταν στο γύρισμα της νέας του ταινίας "¡Hola a las niñas!". H αλήθεια είναι ότι είχε καθυστερήσει αρκετά. Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις one man show και σε τέτοια ηλικία! 
Όμως, ο Mickey ήταν αγέραστος. Δεν κουράζεται ποτέ. Ε έχει κάνει και τα μποτοξάκια του και τα λιφτινγκάκια του... πώς να μην κρατιέται ο Ποντίκαρος!
Η κυρα-Ποντίκαινα όμως δε φαίνεται να είναι και τόσο ευχαριστημένη, όμως, από το σύζυγό της. Τον τελευταίο καιρό όλο την παραμελεί. Μια λείπει σε επαγγελματικά ταξίδια, μια στα γυρίσματα της ταινίας, όλο και περισσότερο ξεχνάει να τις φέρει λουλούδια και κοσμήματα. Ανησυχεί. Εκείνο το βράδυ ήταν η ευκαιρία. Στα γρήγορα, πληκτρολογεί τον αριθμό του κινητού της κολλητής της Ντεζ. Χτυπά κανά δυο φορές. Ντριν, Ντραν, Ντρ...


- Παρακαλώ, ακούστηκε από το ακουστικό.
- Οοο Ντεζ, η Μιν είμαι... ο Μικ πάλι δεν έχει γυρίσει ακόμα. Φοβάμαι ότι με απατά.


(Αυτές οι καρικατούρες μετρούν 70 και χρόνια ζωής και θυμήθηκαν τώρα να κάνουν τα ονόματά τους μονοσύλλαβα. Μικ, Μιν, Ντεζ κ.ο.κ. Αν είναι δυνατόν. Αντί να καθήσετε στο σπίτι σας, να πιείτε κανά χαμομήλι μου θέλετε και κινητά τηλέφωνα...).


- Αποκλείεται, φώναξε η Ντεζ. Ο Μικ σε λατρεύει. Δεν υπάρχει περίπτωση να σε απατάει. Θα έχει μπλέξει στη δουλειά. Την επόμενη βδομάδα η ταινία του πρέπει να είναι έτοιμη.
- Όχι, όχι... είπε βιαστικά η Μιν, κλείνοντας το ακουστικό. 


Το ένστικτο της κυρα-Ποντίκαινας φαινόταν αλάνθαστο. Τον ήξερε καλά τι ατακτούλης που ήταν ο σύζυγός της. 
"Σαν όλους τους γεροξεκούτηδες", σκέφτηκε. "Όλο θέλουν να βρίσκουν μικρούλες και να τις ξελογιάζουν".
Καθισμένη σε αναμμένα κάρβουνα, ανοίγει τηλεόραση να περνά η ώρα. Το ρολόι του τοίχου χτυπά μεσάνυχτα.


(Στο μεταξύ στην άλλη άκρη της πόλης, ο Μικ είναι καθισμένος με όλους του τους φίλους και πίνουν μπυρόνια μετά την ολοκλήρωση του γυρίσματος).


- Oh Mick, you are so... sooo awesome! του κάνει η συμπρωταγωνίστριά του.
- Είναι που μετά από τόσα χρόνια παίζω μακριά από τη χοντροκώλα, τη γυναίκα μου.
- Οοοο πόσο δίκιο έχεις, του απάντησε ο φίλος του ο κύριος Απίθανος. Η Μιν έχει παχύνει τόσο πολύ που θα σκάσει σε λίγο αν συνεχίσει έτσι.
- Ας σκάσει και να πλαντάξει. Εγώ ξανάνιωσα. Έχω ραντεβού και με το Φουστάνο σήμερα. Θα δοκιμάσω το ελιξήριο της νεότητας.
- Μα αλήθεια έχει βρει τέτοιο πράγμα; Πόσο κοστίζει; Θέλω να το δοκιμάσω κι εγώ, είπε η φαφούτα Χιονάτη. Πάνε τόσα χρόνια που ο καθρέφτης μου δε με λέει πια όμορφη.
- Εγώ θα το δοκιμάσω πρώτη, είπε η Άριελ. Ο Ποσειδώνας κοιτάζει όλο τις μικρούλες... Θα του δείξω εγώ!


Ευθύς, αμέσως, σταματούν το κουτσομπολιό, τρέχουν γρήγορα στα καμαρίνια τους, αρπάζουν από ένα παλτό γιατί έξω είχε -17 και μπαίνουν όλοι μέσα στα μικροσκοπικά αυτοκινητάκια τους, τα Cars. Το σπίτι του Φουστάνογλου ήταν στο κέντρο της πόλης... και δεν είχαν πολύ χρόνο μπροστά τους.


Η Μιν είχε αποκοιμηθεί βλέποντας τηλεόραση. Λίγο μετά τη μία τα μεσάνυχτα ξεκινούσε το πρόγραμμα για ενηλίκους... στο "Cartporn TV". O Πλούτο ζεσταινόταν στα πόδια της αφεντικίνας του, μέχρι που αυτή τον κλώτσησε κατά λάθος. Άνοιξε τα μάτια του δειλά δειλά... (κοιμόταν ο κακόμοιρος) και το βλέμμα του έπεσε καρφωτό στην τηλεόραση. 


Ναι! Οι Φλινστόουνσς πηδιούνται όπως δεν έχετε ξαναδεί! Καυτή παρτούζα με πισωκολλητό και τρελό τσιμπούκωμα!


Πλογάβ, Πλογάβ, Πλογάβ έκανε ο Πλούτο. Η Μιν μισοκοιμισμένη όπως ήταν του έκανε νεύμα με το χέρι της να κάνει ησυχία. Εκείνος, όμως, συνέχισε... και συνέχισε να καρτουνογαβγίζει όλο και πιο έντονα...
Ανοίγει η Μιν τα μάτια της και τι να δει... ο Πλούτο ερχόταν σε οργασμό! Είχε αρχίσει να τρίβει το καρτουνοτσουτσουνάκι που βρισκόταν ανάμεσα στα πόδια του με τις καρτουνοπαντόφλες της κυρα-Ποντίκαινας. Ω! Ναι... όλος του ο ανδρισμός χυνόταν πάνω στις βελούδινες παντόφλες της Μιν! Τα είχε κάνει όλα κάτασπρα. Με μιας, ο σκύλος έτρεξε στο σπιτάκι του, όλο ντροπή. Η Μιν έμενε να κοιτάζει με απορία την τηλεόραση! Θυμήθηκε τα νιάτα της, τότε που ο Μίκι κι εκείνη έκαναν σεξ παντού. Στα πάρκα, στην κουζίνα, στο κρεβάτι... παντού! ΠΑΝΤΟΥ!


Τη σκέψη της όμως τη διέκοψε το έκτακτο δελτίο που άρχισε να προβάλλεται στην τηλεόραση. 


ΟΟΟΟΟ! Παπαράτσι είχαν πιάσει τον άντρα της με την κολλητή της, Ντεζ, να κάνουν σεξ στα Cars. 


Ο Γκουφ είναι εδώ και πολλά χρόνια τσακωμένος με τον Μικ. Από τότε που εκείνος έγινε ο πασίγνωστος δημοσιογράφος Γκουφονικολάου, είχε βγάλει όλα τα κίτρινα θέματα που αφορούσαν στην προσωπική ζωή του κάθε καρτούν. 
Με ποιον έβγαινε η Τζες (Τζέσικα Ράμπιτ ντε), πώς κρύβει ο Μπαγκς τη γκέι του πλευρά, γιατί η Όλιβ τα φόρεσε στον σπανακοτυρόπιτα, πώς ο Αλαντίν απατούσε τη Γιαζμίν και γιατί ο Ποσειδώνας προέβη σε αυξητική πέους.


- Αποκλειστικό, έλεγε και ξανάλεγε ο Γκουφ. Ο Πρόεδρος των Καρτούν, Μίστερ Μίκι Μάους, συνελήφθη επ' αυτοφώρω να ερωτοτροπεί σε ένα Fiat 500 με την παρτενέρ του Ντέζι Ντακ στην καινούρια τους ερωτική ταινία... "Το παλαμάρι του Ποντικαρά".


Απίστευτο. Ποια καινούρια ταινία του Μίκι και ποια φίλη της Ντεζ; Τώρα εξηγούνταν όλα. Γιατί ο Μίκ δεν την ήθελε στην καινούρια του ταινία, γιατί η Ντεζ της έριχνε στάχτη στα μάτια... ΟΛΑ!!
Μα πώς είναι δυνατόν να μην έχω καταλάβει τίποτα τόσο καιρό, αναρρωτήθηκε. Τι χαζή! Διψούσε για εκδίκηση! Και απ' τους δύο. Εδώ και τώρα!


Στο σπίτι του Φουστάνογλου, όλα τα καρτούνς είχαν μαζευτεί να δοκιμάσουν από το μαγικό ματζούνι του γιατρού που μόλις είχε ανακαλύψει! Ναι! Αυτό ήταν που χρειάζονταν... το ελιξήριο της νεότητας.


- Αυτό είναι, είπε ο Φουστάνογλου. Έχω βάλει τα δυνατά μου για να σας κάνω ξανά νέα, όπως ήσαστε πάντα.
- Ναιαιαι! αναφώνησαν όλα τα καρτούνς μαζί! 
- Ανάμιξα σπέρμα από ταύρο, μέλι και χυμό από πορτοκάλι. Τώρα είναι έτοιμο να το δοκιμάσετε.


Έβγαλε από μερικά σφηνάκια και τα μοίρασε στα γερασμένα καρτούν!
(Τώρα μην αναρρωτιέστε γιατί τα καρτούν γερνάνε... καρτούν είναι, ό,τι θέλουν κάνουν).
Τα καρτούν δοκίμασαν ένα ένα το μαγικό ματζούνι... και ξαφνικά...!


- Ωχ! πρόλαβε να αναφωνήσει ο Φουστάνογλου. Ξέχασα να σας πω ότι δεν είμαι σίγουρος για τις παρενέργειες που έχει... 


Πριν προλάβει, όμως, να τελειώσει την κουβέντα του, τα καρτούν είχαν ήδη αρχίσει να νιώθουν υπέροχα. Το δέρμα γινόταν λείο... τα στήθη γίνονταν στητά, οι κώλοι ανορθώνονταν και τα αρσενικά καρτούν ένιωθαν αυτό που είχαν για χρόνια ξεχασμένο μες στο παντελόνι τους να σκιρτά ξανά! Είχε πετύχει...
Ο Μικ πλησίασε την Ντεζ και την προσκάλεσε στο αυτοκίνητο. Ήθελε να της δείξει πόσο διαφορετικός θα ήταν τώρα από την ταινία... Η Χιονάτη πλησίασε τοn Xουζούρη, η μαμά Απίθανου τον κύριο Απίθανο, η Άριελ τον Μπάτμαν, η Ποκαχόντας τη Γιαζμίν, ο Αλαντίν... τον Σούπερμαν... και ξεκίνησε ένα όργιο, μα τι όργιο!
Ο κύριος Φουστάνογλου τώρα κατάλαβε τι παρενέργειες θα είχε το ματζούνι του. Αποφάσισε, λοιπόν να το ονομάσει viagra! Ναι, μάλιστα. VIAGRA!
Ο Απίθανος έβγαλε έξω την τεράστια πούτσα του κι η μαμά Απίθανη δεν πίστευε στα μάτια της! Χρόνια είχε να τη δει έτσι...! 

Χωρίς δεύτερη σκέψη την έβαλε στο στόμα της και ξεκίνησε να τη γλείφει με μανία. Ακριβώς, δίπλα το ίδιο έκανε και η Στρουμφίτα στο Δρακουμέλ!

ΣΕΞ! ΣΕΞ ΠΑΝΤΟΥ! Ηδονή... ο Χουζούρης έχυνε στο στόμα τη Χιονάτη.

Ο λαγός την Αλίκη!

Ακόμα και ο Ποσειδώνας τα βρήκε με την Άριελ!

Δε σταματούσαν! Κι είχαν πιει μόνο ΕΝΑ σφηνάκι! Όλοι πήγαιναν με όλους και όλες με όλους. Οι γυναίκες χόρταιναν σπέρμα κι οι άντρες τις έπαιρναν όπως ποτέ ξανά στο παρελθόν. Τις έστειναν στα τέσσερα, στον τοίχο... τους έγλειφαν συνέχεια! Αυτό δεν ήταν ένα απλό όργιο...! Γινόταν της Νταίζης!

Βογκητά από παντού! "Αχ, αχ, αχ"... να σφαδάζουν από ηδονή κι εκείνοι να μη σταματούν με τίποτε. Πόσο καιρό είχαν άραγε να κάνουν κάτι τέτοιο...

Όμως, από την παρέα έλειπαν τέσσερα καρτούν. Τέσσερα από τα εκατοντάδες!

Ο Γκουφονικολάου που με την ομάδα του τραβούσαν φωτογραφίες το Μικ και την Ντεζ στο φιατάκι... και ο Ντόναλτν!

- Θα είμαι εκεί σε δέκα λεπτά, είπε στο τηλέφωνο! 

Έβαλε φτερά στα πόδια του κι έτρεξε γρήγορα στην οδό Ποντικονήσων 3. Η Μιν άνοιξε την πόρτα εμφανώς ατημέλητη και με μια έντονη ανησυχία για το αν ήταν σωστό, αυτό που είχε στο μυαλό της να κάνει.

Ο Ντόναλντ πέρασε στο καθιστικό και η Μιν του προσέφερε σοκολατάκια. Τον πλησίαζε όλο και πιο κοντά. Ο Ντόναλντ έδειχνε απορρημένος...

- Ξέρεις πόσο καιρό ήθελα να έρθει αυτή η στιγμή; τον ρώτησε. Χρόνια τώρα. Όμως, σε είχε προλάβει η Ντεζ. Κι εγώ αναγκάστηκα να κρύψω το πάθος μου για σένα. Βαθιά, μέσα μου.

- Πάει καιρός όμως που εγώ κι η Ντεζ έχουμε χωρίσει.

- Το ξέρω... όμως τον Μικ τον αγαπούσα. Κι έτσι συνέχιζα να σε σκέφτομαι όταν έμενα μόνη μου.

- Κι απόψε με σκέφτηκες;

- Συνέχεια.

- Και;

Τότε τον άρπαξε η Μιν και τον έσυρε στην κρεβατοκάμαρα. Ο Πλούτο καρτουνογάβγιζε διαρκώς. Τη Μιν δεν έδειχνε να την ενοχλεί ιδιαίτερα αυτό. Τότε ο Ντον, άνοιξε το σακάκι του κι έβγαλε το ματζούνι που είχε προλάβει να πάρει βιαστικά. "Πιες", της είπε. Κι απ' το ίδιο ήπιε κι αυτός.

- Oh yeah! You gimme a reason to live, Minnie! ακούστηκε όταν το κλειδί μπήκε στην εσοχή της εξώπορτας. Ήταν ο Μικ.

... Όταν τα cartoons κάνουν σεξ, οι άνθρωποι δεν τα βλέπουν. Ένας αόρατος μανδύας καλύπτει την πόλη τους. Δεν ξέρω αν η ιστορία που σας διηγήθηκα είναι αλήθεια. Σας την παρέθεσα ακριβώς όπως μου τη διηγήθηκε ένα πουλάκι, ο Τρυποκάρυδος. Προς το παρόν πρέπει να φύγω για το Τιμπουκτού. Θα σας δω σύντομα.

Η άποψή μου για τα "Μεσάνυχτα στο Παρίσι" του Woody Allen...

"Μεσάνυχτα στο Παρίσι" μας λέει ο Woody Allen στην καινούρια του ταινία. Και γιατί ειδικά τα μεσάνυχτα; Μα είναι η ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα...

Με ένα τρέιλερ πολλά  υποσχόμενο, "το Παρίσι το μεσημέρι", "το Παρίσι τ' απόγευμα", "το Παρίσι το βράδυ"... ένα είναι το μόνο σίγουρο... ότι ο θεατής περιμένει να μαγευτεί από τη μαγική, ομολογουμένως, πόλη του Παρισιού και σε συνδυασμό με το ηχηρό όνομα του Woody Allen οι απαιτήσεις γίνονται πολύ μεγαλύτερες.

Δεν ξέρω αν ο Woody Allen έχει γεράσει και πρέπει να αποσυρθεί, αυτό που ξέρω είναι ότι περίμενα μια σαφώς καλύτερη ταινία. Όμως, θα ήμουν άδικος αν έλεγα ότι δεν πέρασα ένα όμορφο βράδυ... Ταξίδεψα στο Παρίσι του σήμερα, με τα αρχικά πλάνα από το Σακρ Κερ, της Παναγιάς των Παρισίων, του Μουλέν Ρουζ, του Λούβρου, της αψίδας του θριάμβου και φυσικά του Πύργου του Άιφελ. Ταξίδεψα στο Παρίσι του 1920 μέσα από τη ματιά του Γκιλ (Όουεν Ουΐλσον) και συνάντησα τον Χέμινγουεϊ, τον Νταλί, τον Πικάσο, τη Γερτρούδη του Στάιν (Κάθυ Μπέιτς), τους Φίτζεραλντ και την Αντριάν (Μαριόν Κοτιγιάρ). Πήγα ακόμα πιο πίσω... στη Μπελ Επόκ του Παρισίου τη δεκαετία του 1890. Κι ύστερα ξαφνικά ένα απότομο πισωγύρισμα στο παρόν και η ταινία τελειώνει απότομα αφήνοντάς σου μια γλυκόπικρη αίσθηση... ότι ήθελες κι άλλο.

Είναι αλήθεια ότι οι ταινίες του Woody Allen δε θέλεις ποτέ να τελειώσουν. Είναι εξίσου αλήθεια ότι για μιάμιση ώρα δεν κοίταξα ούτε για μια στιγμή το ρολόι μου. Είναι όμως άραγε αρκετό αυτό για μια ταινία; Με κέρδισε ουσιαστικά ως θεατή ή είδα τη διαφημιστική καμπάνια του Υπουργείου Τουρισμού της Γαλλίας υπό τη σκηνοθετική ματιά του "νευρικού εραστή"; Σίγουρα στην ταινία είναι φανερός ο ενθουσιασμός του σκηνοθέτη της, που καταφέρνει να δει μέσα από τη δική του ματιά και να συναναστραφεί όλες αυτές τις σπουδαίες προσωπικότητες εκείνης της εποχής. Ακόμα πιο εμφανής είναι η νοσταλγική του φύση για το παρελθόν... που τόσο έντονα αναζητά ο επίδοξος συγγραφέας Γκιλ. Κι είναι τόσο όμορφη η σύνδεση με το παρόν. Όμως...;

Όμως, απουσιάζει η κορύφωση απ' αυτήν την ταινία. Διακρίνουμε παντού σκόρπιες φιγούρες για ένα μήνυμα -αρκετά ρεαλιστικό εν τέλει για μια τόσο σουρεαλιστική ταινία- που έρχονται και παρέρχονται και ο ήρωάς μας μένει τόσο συνεπαρμένος από το ταξίδι του στο χρόνο μέχρι που συνειδητοποιεί ότι όλοι επιθυμούμε το παρελθόν επειδή δεν το έχουμε ζήσει. Σκόρπιες φιγούρες που μέχρι το τέλος της ταινίας έχεις ξεχάσει τις μισές από αυτές, μιας και ο ήρωάς μας εν τέλει αφοσιώνεται στον έρωτα που τρέφει για τα όμορφα μάτια της ερωμένης του Πικάσο (Μαριόν Κοτιγιάρ).

Είναι όμορφο να ζεις μέσα από τα παραμύθια. Είναι άλλο τόσο όμορφο να εκφράζεσαι μέσα από τις ταινίες. Είναι εξίσου υπέροχο να αφήνεις μια αισιοδοξία να πλανάται... είναι όμως άνευρο να έχεις αυτό το σενάριο στα χέρια σου και εξίσου στείρο να επενδύεις στην όμορφη εικόνα του Παρισιού. Φεύγοντας από την αίθουσα σίγουρα δε θα κλαις που παρακολούθησες αυτήν την ταινία, όμως σε λίγο καιρό θα την έχεις ξεχάσει και δε θα την αναπολήσεις ποτέ. Αν ο σκηνοθέτης μείνει ευχαριστημένος με αυτήν την προοπτική που έδωσε στην ταινία του, δεν έχουμε παρά να σεβαστούμε την επιθυμία του.

(5/10)

Όλα τα παραπάνω εκφράζουν καθαρά την προσωπική μου και μόνο άποψη. Η ιστοσελίδα της ταινίας στο IMDb είναι η http://www.imdb.com/title/tt1605783/.

Η αφίσα της ταινίας

Κινηματογραφικές Ανησυχίες

Πόσο συχνά πηγαίνετε κινηματογράφο; Πόσο συχνά ενοικιάζετε ταινίες από τα VIDEO clubs; 

- Τι είπα; (VIDEO...;)

- Τι είπα; (ενοικίαση;)

Μάλλον έρχομαι από άλλη εποχή... δεν εξηγείται αλλιώς! Γιατί πλέον ούτε για ενοικίαση μιλάμε ούτε για VIDEO. 

Μένετε ικανοποιημένοι από τις ταινίες που γυρίζονται σήμερα; Κυρίως παρακολουθείτε ελληνικό ή ξένο κινηματογράφο, ευρωπαϊκό ή αμερικανικό; Είστε φανατικοί σινεφίλ ή βλέπετε ό,τι βρεθεί και σταθεί στο δρόμο σας; Θυμάστε σκηνοθέτες και ηθοποιούς ή μπερδεύετε ακόμη τον Jackie Chan με τον Λεό (Leonardo DiCaprio ντε... που μου κάνετε όλες τις ανήξερες)! Προτιμάτε ταινίες δράσης ή κοινωνικές, θρίλερ ή φαντασίας; Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ηθοποιός; Η αγαπημένη σας ταινία;

Ελάτε όλα να τα συζητήσουμε παρέα και να ανταλλάξουμε απόψεις για τον κινηματογράφο! Όλα με τον Harry! Περιμένω τα σχόλιά σας... ελάτε να γίνουμε όλοι μια παρέα...!

Πεθαίνω Κάθε Ξημέρωμα

Ρένα Κουμιώτη - Καινούριο μου φεγγάρι

"Άναψε καινούριο μου φεγγάρι

Φώτισε το έρημο... στενό

Φέξε για να 'ρθεί το παλικάρι

Τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ"

...Ομολογώ πως και τι δε θα 'δινα να μου είχαν αφιερώσει κάποτε αυτό το τραγούδι. Ζούμε σε μια εποχή που έχουμε κατακεραυνώσει τα όμορφα λαϊκά τραγούδια, σνομπάροντάς τα... ακολουθώντας το ρεύμα της σύγχρονης pop μουσικής, ξεχνώντας πως ένα καλό λαϊκό κομμάτι μπορεί να μας ταξιδέψει εξίσου όπως ένα βιβλίο, μια ταινία, ένα άγγιγμα, ένα χάδι.

Δυστυχώς έχουμε ξεχάσει ποιοι είμαστε... καθημερινά το βλέπουμε και το ακούμε, μας το δείχνουν τόσο προκλητικά, μα εμείς αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα. Έχουμε μείνει κολλημένοι σε ένα ένδοξο μεν παρελθόν, σε ένα παρελθόν του Φειδία και του Αριστοτέλη, αρνούμενοι να δούμε πως όλοι προοδεύουν εκτός από εμάς... Για όλα έχουμε μια σχετική δικαιολογία, προβάλλοντας αυτό το ένδοξο παρελθόν για να απαιτήσουμε να μας σέβονται. Ο σεβασμός όμως κερδίζεται, δεν απαιτείται. Τι ποιο κοινό να ρίχνουμε όλα τα κακά της μοίρας μας σε Τούρκους, Γερμανούς, δικτατορία...; Δε λέω... εν μέρει έχουμε και ένα δίκιο. Σαν πολλά δεν έχουν συμβεί σε αυτή τη μικρή χώρα των νοτιοανατολικών Βαλκανίων; Όμως... ας αναρωτηθούμε λίγο "Μέχρι που μας παίρνει να έχουμε δικαιολογίες"; Δικαιολογίες για την ανυπαρξία δικαιοσύνης, δικαιολογίες για την ανυπαρξία πολιτικής, δικαιολογίες για την ανυπαρξία ελληνικής βιομηχανίας, δικαιολογίες για μια αδικαιολόγητη ξενομανία από τη δεκαετία του '70 κι ύστερα, δικαιολογίες για μια ουσιαστικά αδύναμη παιδεία, δικαιολογίες... Εσύ σκέψου. Με τι δικαιολογίες ξεγελάς καθημερινά τον εαυτό σου;

Ε λοιπόν εμένα αυτή η Ελλάδα του σήμερα δε μου αρέσει. Δε μου αρέσει να βλέπω καθημερινά να εκποιούνται οι αξίες και τα ιδανικά μου. Δε μου αρέσει να βλέπω να καταστρέφουν την κουλτούρα μου επειδή είμαστε Ευρώπη! Και ποιος είπε ότι η Ευρώπη δε θέλει μια "καθαρή" Ελλάδα;  Ποιος είπε πως η Ευρώπη δε θέλει μια Ελλάδα με τη δική της δυναμική ανάμεσα στις 27; Εμείς οι ίδιοι όμως απαρνιόμαστε την Ελλάδα την οποία οι δικοί μας μάς παρέδωσαν 25 χρόνια πριν. Δεν ξέρω αν κάνουμε καλά ή όχι, θα μας δείξει σύντομα το μέλλον. Αυτό που ξέρω είναι ότι είμαστε γερασμένοι. Γύρω μου δε βλέπω ζωντάνια, δε βλέπω ανθρώπους και κυρίως δε βλέπω ανθρωπιά. Διακρίνω μια έντονη μιζέρια, μια υποκρισία στα μάτια όλων μας, σα να προσποιούμαστε κάτι άλλο. Και όλα αυτά γιατί; Επειδή η οικονομία μας πάει χάλια; "Τις πταίει"; Διακρίνω τους γύρω μου να έχουν χάσει την αθωότητα που είχαν δυο τρία χρόνια πριν. 25 χρονών είμαι ΡΕΕΕΕΕ! Δεν είμαι 50! Κι ούτε στα 50 μου δε θα με δικαιολογούσα επειδή τάχα μου τάχα μου τα μαλλιά μου θα είχαν ασπρίσει και τα μισά και πλέον δόντια μου θα ήταν ψεύτικα. Ο άνθρωπος δε γερνάει αν δεν το θέλει... η ψυχή του τουλάχιστον. Δεν ξενυχτάμε, έχουμε κλειστεί όλοι στα καβούκια μας, δε συναναστρεφόμαστε, έχουμε χάσει κάθε ίχνος ψυχαγωγίας και όλα αυτά γιατί; Θλίψη...με πιάνει θλίψη όταν σκέφτομαι ότι θα ζήσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου σε έναν κόσμο για τον οποίο δεν είμαι υπερήφανος. Και είμαι υπερήφανος ρε γαμώτο που είμαι Έλληνας!

ΝΑΙ! Είμαι υπερήφανος για την Ελλάδα του τότε. Για την Ελλάδα που μάχησε πολλάκις για την ανεξαρτησία της, για την Ελλάδα που οι πατεράδες μας έβγαζαν 500 δραχμές την εβδομάδα κι έκαναν και τα party τους και βγαίνανε έξω και το χαίρονταν. Εμείς μάθαμε να είμαστε όλο έξω, να τα 'χουμε όλα στο χέρι κι όταν μας πήρανε μερικά απ' αυτά πίσω, τι κάναμε; Κλειστήκαμε στο καβούκι μας. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί απαρνηθήκαμε την Ελλάδα του σήμερα. Γίναμε ιδεαλιστές. Ξεχάσαμε τη δραχμή... γίνωμε europay (γιουρο-πέη). Ξεχάσαμε τη γειτονιά με τα συνοικιακά μαγαζάκια... γίναμε Μallistes (Μολ-ίστες). Ξεχάσαμε το όμορφο λαϊκό τραγούδι και γίναμε ποπάκιες... Χμμμ! Ποιος μιλάει, ε; Κι όμως... ως καθαρός ποπάκιας θα πω ότι αν θέλω να νοσταλγήσω, να θυμηθώ εεε δε θα ακούσω Lady Gaga! Θα βάλω έναν Πάριο, ένα Μητροπάνο... Ζω για να ζήσω! Δε ζω επειδή ήρθα σε αυτόν τον κόσμο σα να μου έκαναν και χάρη. Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα πάντα. Για μένα η μόνη μάχη η οποία δεν κερδίζεται είναι η μάχη με το νεκρό μας εαυτό.

"Περνά σαν ίσκιος, δε μιλά... και η ματιά του με σπαράζει", λέει ένα δίστιχο του τραγουδιού της Ρένας Κουμιώτη. Αν κάτι με πλήγωνε περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο θα ήταν να μην είχα ερωτευτεί ποτέ. Ακόμα κι αυτό στις μέρες μας είναι τόσο σπάνιο... όσο και τα panda! Ποιος ερωτεύεται στις μέρες μας; Ποιος θα πέθαινε για τον άλλο; Στεκόμαστε μόνο στο αν μια γκόμενα είναι ξανθιά και φοράει LV ή αν ένας άντρας είναι επιχειρηματίας και οδηγεί Mercendes! Ακόμα και σ' αυτό βάζουμε προϋποθέσεις. Γιατί; Για να ζήσουμε τι; Αυτό που δε θα 'χουμε ποτέ; Για να ξεφύγουμε από τι; Από ένα παρελθόν που κυνηγούσε τους γονείς μας; Από ιδανικά και απωθημένα άλλων; Ή για να γίνουμε κάποιοι; Γιατί εν τέλει αυτό μετράει...; Να έχουμε ένα status και όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες; 

Όμως αυτές οι λεπτομέρειες θα έπρεπε να μας ξεχώριζαν. Ο έρωτας, το φιλότιμο, η αγάπη, η ζεστασιά, η φιλοξενία, η συμπόνοια. Να είμαστε περήφανοι όταν πέφτουμε να κοιμηθούμε, σα να πεθαίνουμε κάθε ξημέρωμα...

Just Call Me Harry... και όλα θα πάνε καλά!

Θα μπορούσα να ξεκινήσω ένα blog πρώτα απ' όλα συστήνοντας τον εαυτό μου... Ποιος είμαι; Τι κάνω; Με τι ασχολούμαι; Πόσο χρονών είμαι; Αν είμαι μελαχροινός ή ξανθός και άλλες τέτοιες μπούρδες.


Θα μπορούσα να ξεκινήσω ένα blog λέγοντας με τι θα σας συντροφεύει ή αν τελικώς σκοπεύω να κάνω (αυτο)ψυχανάλυση... χιλιοειπωμένο.


Πώς αλλιώς θα μπορούσα να ξεκινήσω...; Με ένα άκρως ερωτικό περιεχόμενο, ακόμη και να σας καυλώσω θα μπορούσα (I mean it), αλλά ποιο το νοήμα; Θα ήταν και αυτό ένα από τα πολλά ερωτομπλογκς και σιγά που αυτή τη στιγμή θα με διαβάζατε.


ΟΚ, I know. Μπορεί ήδη κάποιοι από εσάς να έχετε ήδη αποπειραθεί να κλείσετε αυτή τη μαλακία που έχετε ανοίξει, αλλά κάπου έχει σκαλώσει το ποντίκι και δε βρίσκετε το "Χ". Ή μήπως το βρήκατε;

"Χ";

Είναι γραμμένο με ελληνικούς ή με λατινικούς χαρακτήρες;

Αν ήταν με ελληνικούς, θα το διαβάζαμε "χι" και θα λέγαμε ότι είναι το 22ο γράμμα της ελληνικής αλφαβήτου.

Αν ήταν με λατινικούς, χμ... θα μπορούσαμε να το διαβάσουμε "εξ", το 24ο γράμμα της αγγλικής αλφαβήτου, "ιξ" αν μιλούσαμε γαλλικά, "εκίς" ισπανικά. (Όχι, δεν εννοώ αυτά τα "ισπανικά" που έβαλες στο μυαλό σου άθλιε τύπε, υπάρχουν και άλλα, σκέψου λίγο παραπάνω... Α!! "Μπήκες;").

Στα μαθηματικά συμβολίζει τον "άγνωστο Χ", που πολλούς από μας μάς είχε παιδέψει στα μαθητικά μας τα χρόνια, προσπαθώντας με τις ώρες να λύσουμε τις παλουκοεξισώσεις που σκαρφίζονταν να μας βάζουν. 

("Τι είναι εξίσωση;" Ώρα να αλλάξεις blog φίλε... Από τη μια μας μιλούν για εξίσωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, από την άλλη για την εξίσωση γυναικών και ανδρών και από την άλλη για μαθηματικές εξισώσεις... την ακούς πενήντα φορές την ημέρα και δεν έχεις διερωτηθεί τι είναι; Ας το παρακάμψω...).

Όχι, μη με παίρνετε με κακό μάτι. Δε θα σας ταράξω στις εξισώσεις... καμιά διαφορική μπορεί να σας την πετάξω για πλάκα. Έτσι να δω τι ψάρια πιάνετε.

Πού είχαμε μείνει; Α! Ναι. Στο "Χ".

"Χ" μπορεί να είναι και ο τύπος που αναζητά η αστυνομία. Κι αυτός άγνωστος είναι... από τους άλλους. Υπάρχουν και οι γνωστοί-άγνωστοι. Βλέπε α, β, λ, και λοιπά γράμματα.

Με "Χ" όμως μας διέγραφαν τα λάθος σε διαγωνίσματα.

Με "Χ" επιλέγουμε την απάντηση που μας ταιριάζει στα τεστ προσωπικότητας. Πω ρε φίλε... εσείς οι γυναίκες, πόσα κάνετε κάθε μέρα από δαύτα! Αν ανοίξεις το Cosmo μάνι, μάνι (σσ: ναι, το Cosmopolitan εννοώ, για σένα που μου το παίζεις παρθενοπιπίτσα), άπειρα θα βρεις. "Πώς να τον κάνεις να σε ερωτευτεί;", "Πόσες φορές την ημέρα σε σκέφτεται;", "Τι να κάνεις για να του τραβήξεις την προσοχή;" και πόσες άλλες τέτοιες πίπες που σκανδαλίζουν το μυαλό της ανεγκέφαλης (;) γυναίκας της δυτικής κοινωνίας. (Ωχ! Σου έβαλα δύσκολα... ΟΚ, μπορείς για την ώρα να ακούσεις και λίγη Νατάσσα http://www.youtube.com/watch?v=LBi5fEJRQoo).

"X" είναι και το σύμβολο του πολλαπλασιασμού (Αποκλειστικότητα το έχουν οι μαθηματικοί πια;).

"Χ" και το γραμματάκι που βρίσκεται πάνω δεξιά σε όποιο παράθυρο των Windows ανοίγεις και σου δίνει την επιλογή να το κλείσεις. 

ΟΚ, συνεννοηθήκαμε τώρα; Σ' αυτό το γράμμα του έχουμε αλλάξει τα φώτα. Leave it alone. Πιάσε κάτι άλλο να ασχοληθείς; Μαγείρεμα, σιδέρωμα, άντε και κανά γυμναστήριο που είναι και της μόδας μπας και γίνεις φιτ και ρίξεις κανένα/καμιά γκόμενο-α. Ε! Στον ελεύθερό σου χρόνο τράβα και καμιά μαλακία (καλά οι γυναίκες μη μου σοκάρεστε ακόμα, γιατί είμαι σίγουρος ότι το κάνετε και με μεγάλη ευχαρίστηση κιόλας). Ε πριν το κάνεις μην ξεχάσεις να κοτσάρεις ένα "Χ" μπροστά μην τυχόν και σε δουν και μικρά παιδιά. Να 'το πάλι... Μας κυνηγάει; Δεν ξέρω... 

Αυτό που μόνο ξέρω είναι ότι... Just Call Me Harry και όλα θα πάνε καλά.

Υ.Γ.: Σας υπόσχομαι να συνέλθω σύντομα. C U soon.