Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2019

Ενήλικες στην Αίθουσα

Η ταινία του Ελληνο-Γάλλου σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, βασισμένη στο best seller του Γιάνη Βαρουφάκη, περιγράφει με σχεδόν ντοκιουμενταρίστικη προσέγγιση τα γεγονότα που διεξήχθησαν από τις αρχές του 2015 μέχρι και την ημέρα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου του ίδου έτους. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μετά την εκλογή του καλείται να ενσαρκώσει τη μεγαλύτερη ελληνική ουτοπία από την εποχή της μεταπολίτευσης: να υποτάξει μια Ευρώπη στο όραμα του Βαρουφάκη για ίση μεταχείριση μεταξύ των 28 μελών της και ανυποταγή στο γερμανικό ζυγό. 

Στις δύο ώρες της ταινίας ο Γαβράς αποστασιοποιείται από το θέμα και παραμένει πιστός στο υλικό του ομώνυμου βιβλίου του Έλληνα πρώην υπουργού Οικονομικών παραδίδοντας εν τέλει ένα "one man show" τέλεια δοσμένο από τον εξαιρετικό Χρήστο Λούλη. Τον Λούλη πλαισιώνουν διεκπαιρεωτικά ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης (Αλέξης Τσίπρας), ικανοποιητικά οι Ούλριχ Τουκούρ (Βόλφγκανγκ Σόιμπλε), Γιοσιάν Πίνσον (Κριστίν Λαγκάρντ) και Ντααν Σχούρμανς (Γερούν Ντάισελμπλουμ) ενώ η ταινία υποφέρει από την έλλειψη δυνατών ερμηνειών παρά την προσπάθεια από ένα πολυτισμικό καστ ηθοποιών.

Δυστυχώς, όμως, η έλλειψη καλής ηθοποιίας δεν είναι το μόνο πρόβλημα της ταινίας, αφού ο Γαβράς αποφεύγει να δώσει το προσωπικό του στίγμα στο μεγαλύτερο μέρος της εκτός από δύο σεκάνς: εκείνη της αποτύπωσης της απόγνωσης και της ελπίδας στο βλέμμα απλών πολιτών όπου ο Βαρουφάκης γευματίζει με φίλους και του κλεισίματος της ταινίας. Η τελευταία αυτή σεκάνς των "Ενηλίκων στην Αίθουσα" αποτελεί μνεία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο αλλά η αλά Ζωή Λάσκαρη περιπλάνηση του Αλέξη Τσίπρα στο κτήριο της Κομισιόν δε συνάδει καθόλου με την αυστηρή θεματική της ταινίας. Ως αποτέλεσμα, ο Γαβράς προσπαθεί να σκηνοθετήσει ένα έντονο σύγχρονο πολιτικό θρίλλερ αλλά παραμένει σκηνοθετικά άνευρος και βαρετός.

(2/10)

Όλα τα παραπάνω εκφράζουν καθαρά την προσωπική μου και μόνο άποψη. Η ιστοσελίδα της ταινίας στο IMDb είναι η https://imdb.com/title/tt7493370/.

Ενήλικοι στην Αίθουσα Poster
Η αφίσα της ταινίας

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

"The Artist" vs "Hugo": Αnd the Oscar goes to...


Kαι οι δυο ταινίες μου άρεσαν και μου άρεσαν πολύ. Όλα έδειχναν ότι "Ο Αρτίστας" θα σαρώσει φέτος -κάτι που έγινε κιόλας-, ήταν δίκαιο; ΝΑΙ! Με κεφαλαία κιόλας βροντοφωνάζοντας σε όσους δεν τους άρεσε η συγκεκριμένη ταινία. Μα είχε μια μαγεία που ξεχνούσες ότι εν έτει 2012 βλέπεις βωβό κινηματογράφο. Προσωπικά τη χάρηκα τόσο που το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας μοιάζει πολύ λίγο για αυτήν την ταινία. Είχε μαγική σκηνοθεσία, έξυπνο σενάριο και δυο υπέροχες ερμηνείες χαρίζοντας ένα Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου στον Ντιζαρντάν και μια υποψηφιότητα Β' Γυναικείου στην Berenice Bejo.


Για τον Β' Γυναικείο δε θα πω κάτι μιας και τις "Υπηρέτριες" δεν τις έχω δει ακόμα, οπότε δεν μπορώ να μιλήσω για τη νίκη της Spencer, όμως για τον Α' ανδρικό, αφού είδα και τους "Απογόνους", που όλοι μιλούσαν για ερμηνεία ζωής για τον Clooney, βγαίνοντας από την αίθουσα πριν κανένα μήνα είχα πει... "Ο Ντιζαρντάν το 'χει δικό του". Οι "Απόγονοι" πραγματικά απορώ γιατί ήταν συνηποψήφιοι στο "Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας" με ταινίες όπως το "Hugo" και το "The Artist". Ευτυχώς οι προβλέψεις μου επιβεβαιώθηκαν.


"Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας" για τον "Αρτίστα". Ξέρω πολύ σπάνια -6 συνολικά φορές- το Όσκαρ "σκηνοθεσίας" δεν έχει πάει μαζί με την "καλύτερη ταινία". Την Κυριακή το βράδυ που έβλεπα τα Όσκαρ ήθελα να ξαναγίνει. Το Όσκαρ σκηνοθεσίας ήθελα να πάει στον "Hugo", όχι μόνο γιατί ο Σκορτσέζε υπέγραψε μια από τις καλύτερες ταινίες της ζωής του, αλλά γιατί πραγματικά οι δυο ταινίες αυτές έπρεπε να φύγουν νικήτριες φέτος, η κάθε μια παίρνοντας μαζί της ένα από τα δύο σπουδαιότερα βραβεία της βραδιάς. Στενοχωρήθηκα που δεν το πήρε, ωστόσο το "Artist" το άξιζε και με το παραπάνω.


"Όσκαρ Α' Γυναικείου" για της "Σιδηρά Κυρία" της Meryl Streep. Καλά η ταινία στο σύνολό της μια μετριότητα. Αν αυτό ήταν βιογραφία, εγώ είμαι ο Πάπας. Αν ξαναγύριζαν το "Ημερολόγιο" και αν αυτή η συμπαθητική γιαγιάκα δεν ήταν η Μάργκαρετ Θάτσερ, η ταινία θα ήταν αξιοπρεπέστατη. Όμως για βιογραφία, πέρασε και δεν ακούμπησε. Από την κατηγορία μεγάλες απούσες η Τζόντι Φόστερ και η Κέιτ Γουΐνσλετ για το "Θεό της Σφαγής", η Mισέλ Γουΐλιαμς θα μπορούσε να απουσιάζει σίγουρα. Έχοντας δει τις ταινίες που πρωταγωνιστούν οι 4 από τις 5 συνηποψήφιές της, αναλογιζόμενος την απουσία των 2 κυριών που ανέφερα προηγουμένως, θα έλεγα ότι χάρηκα που το πήρε η Στριπ (17 φορές υποψήφια έχει υπάρξει συνολικά), όμως έχω δει πολύ καλύτερες ερμηνείες από την ίδια και σε πολύ καλύτερες ταινίες, ας αναφέρω για παράδειγμα το 2008 την ερμηνεία της στο Doubt, που επρόκειτο για μάχη στήθος με στήθος με τη νικήτρια Wisnlet. Από την Close και τον "Albert Nobbes" της δεν απειλούνταν καθόλου, όσο και αν μας βομβάρδιζαν στην αρχή με αυτό, σε μια καθόλα μέτρια ταινία με αδύναμη ερμηνεία. Το γιατί δεν το πήρε η Davis, δεν ξέρω. Θα δω και το "The Help" και θα σας πω. Ωστόσο η Στριπ έπαιξε συμπαθητικά μια γιαγιάκα με άνια. ΟΚ, μάλλον το πήρε γιατί πολύ αδικία είχε παιχτεί εις βάρος της, θα το προτιμούσα σε άλλη ταινία.


Και πάμε στα "τεχνικά", όπου το "Hugo" σάρωσε και με την αξία του. Ήχος, οπτικά εφέ, φωτογραφία και Καλλιτεχνική Διεύθυνση! Και "ναι" ήταν ο ορισμός του "Art Direction" αυτός. Η ταινία ήταν άρτια σε όλα της τα σημεία, αδιαμφισβήτητο φαβορί, όπως και για τη "Φωτογραφία". Πραγματικά τα πλάνα ήταν τόσο ζωντανά, τόσο μαγικά... θα μπορούσε μόνο "Το Δέντρο της Ζωής" να το συναγωνιστεί, αλλά στην προσωπική μου ψηφοφορία το "Hugo" ήταν η επιλογή μου. Το μόνο που με δυσαρέστησε ήταν ότι δεν πήρε το Όσκαρ του "Μοντάζ" και το πήρε το "Κορίτσι με το Τατουάζ". Σιγά το μοντάζ! Όχι και για Όσκαρ! Που πιο πολλά κενά σε 2,5ωρη ταινία δεν έχω ξαναδεί! Ενώ το "Χιούγκο" από την άλλη είχε κάτι εναλλαγές, άλλο πράγμα. Τα "οπτικα εφέ" θα μπορούσαν άνετα να είχαν πάει και στον τελευταίο Χάρι Πότερ, αλλά και στο "Χιούγκο" καλά είναι.


Όσον αφορά το μακιγιάζ, νομίζω ότι άξιζε και με το παραπάνω στη "Σιδηρά Κυρία" και τα κοστούμια στον "Αρτίστα". Καμία αντίρρηση. Το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου έπρεπε να είχε πάει στον "Αρτίστα" και όχι στο "Μεσάνυχτα στο Παρίσι" του Γούντι, ενώ το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου έκατσε καλά στο κατά τ' άλλα πολύ αδιάφορο "Οι Απόγονοι", που για μένα το πήρε απλά για να το πάρει. Προσωπικά αυτό είχα ψηφίσει, αλλά να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν ξέρω γιατί. Διαίσθηση; Το "Χιούγκο" πολύ καλός ανταγωνιστής. 


Αδιαμφησβήτητα μεγάλοι απόντες της βραδιάς της 26ης Φεβρουαρίου ήταν τα καλά τραγούδια. Το "Μan or Muppet" ήταν ένα συμπαθέστατο τραγούδι και όχι το καλύτερο της ταινίας. Μπροστά στο άλλο συνηποψήφιό του, όμως, έμοιαζε αδιαφιλονίκητο φαβορί. Μεγάλος απών και ο "Τεν Τεν" από την κατηγορία καλύτερου "Animation".


Τέλος, όσον αφορά τη μουσική επένδυση νομίζω πήγε επάξια στον "Αρτίστα", ενώ για τα "Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας" και Β' Ανδρικού Ρόλου δεν έχω σχηματίσει άποψη, αφού δεν έχω δει καμία από τις υποψήφιες ταινίες, εκτός από το "Μια εβδομάδα με τη Μέριλυν" της δεύτερης κατηγορίας.


Για μένα τελείωσε μια αρκετά καλή κινηματογραφική χρονιά και αποδόθηκαν σχεδόν για πρώτη φορά τα Όσκαρ στους σχεδόν καλύτερους κατά κοινή γνώμη.

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Όταν η Φυσικοχημεία συναντάει το... θέατρο

Η Τατιάνα Κίρχοφ μας συστήνεται μαζί με την ομάδα της -νετρόνιο- στη θεατρική παράσταση "Η εξίσωση Boltzmann". 


Σε αντίθεση με τον τίτλο της, ο οποίος μας προϊδεάζει για ένα έργο που θα μπορούσε να είχε γράφεί από τον Α. Δοξιάδη (Ο Θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ) ή τον Ντ. Γκετζ (Το Θεώρημα του Παπαγάλου), στην πραγματικότητα η εξίσωση Botzmann ελάχιστη σχέση με Φυσική ή Μαθηματικά έχει. Ή μάλλον έχει  τόση όση η αστείρευτη φαντασία της δημιουργού της πρόλαβε να χωρέσει μέσα σε 60 λεπτά. 
Όταν η Τατιάνα και ο Αλέξανδρος φεύγουν από τη ζωή αφήνουν πίσω τους τη θανάσιμη αντίζηλο της πρώτης και σύζυγο του τελευταίου, την Πένυ. Έναν χρόνο ακριβώς μετά το θάνατό τους, τους δίνεται η ευκαιρία να επιστρέψουν σε αυτή και να της πουν όσα δεν είχαν προλάβει με τον ξαφνικό θάνατό τους. Όμως, στην επιστροφή αυτή, οι όροι κι οι κανόνες του παιχνιδιού αλλάζουν και το άλλοτε βέβαιο γίνεται ψέμα κι η πραγματικότητα ανατρέπεται μόλις σε έναν χειμώνα και ένα καλοκαίρι...


Η Τατιάνα υπογράφει το πρώτο της θεατρικό κείμενο, τόσο έντονα σουρεαλιστικό και τόσο εύστοχο, φανερά επηρεασμένη από τον αγαπημένο μας Αρκά, που το κάνει να μοιάζει τόσο φυσικό πάνω στη σκηνή, ξεχνώντας το παράδοξο της υπόθεσης. Με ατάκες που ξεχειλίζουν στο πρώτο μέρος της παράστασης παραδίδει τη σκυτάλη στο δεύτερο μισό της, ίσως λίγο περισσότερο δραματικό, όμως απαραίτητο για τη λύτρωση των δύο κεντρικών ηρώων. Κι όλα αυτά είναι απόδειξη ότι όταν οι ενοχές μας μάς βασανίζουν, τότε οι Ερινύες πραγματικά δεν αφήνουν ποτέ να ησυχάσει την ανθρώπινη ψυχή. Κι όταν η εκδίκηση παίρνει σάρκα και οστά, όταν τα ανθρώπινα "θέλω" υπερισχύουν των ανθρωπίνων "πρέπει", όταν η εσωτερική ενέργεια των ανθρώπων συναντούν την αταξία κι όλα αυτά σχετίζονται μεταξύ τους, τότε έχουμε την εξίσωση Boltzmann.


Η αφίσα της παράστασης

Σημείωση συντάκτη: Η εξίσωση Boltzmann αποτελεί θεμελιώδη σχέση της Στατιστικής Μηχανικής (S = klnΩ) και εκφράζει τη μικροσκοπική αταξία ενός συστήματος συναρτήσει του πλήθους των μικροκαταστασεων που μπορεί αυτό να πάρει, είναι δε χαραγμένη στον τάφο του Boltzmann, που βρίσκεται στο κεντρικό κοιμητήριο της Βιέννης.



Κριτική για το "Δέρμα Που Κατοικώ" του Πέδρο Αλμοδόβαρ


"Το Δέρμα Που Κατοικώ", ίσως από τους πιο αντιεμπορικούς τίτλους ταινιών που έχω ακούσει ποτέ. Πρόκειται για την τελευταία ταινία του "εθνικού" σκηνοθέτη της Ισπανίας, Almodóvar, όπως ο ίδιος μας συστήνει  τον εαυτό του στους τίτλους της. Ο Αλμοδόβαρ αυτή τη φορά βρίσκεται στο τιμόνι της σκηνοθεσίας και του διασκευασμένου σεναρίου, από το βιβλίο του Τιερί Ζονκέ "Η Μυγαλή: Η δηλητηριώδης αράχνη". Θα μπορούσα να σας γράφω με τις ώρες αυτά που έζησα ως θεατής κατά τη διάρκεια της ταινίας, όμως θα προτιμούσα να μην αποκαλύψω πολλά, εκτός από τα απαραίτητα. Και ποια είναι αυτά;

Η ταινία απαρτίζεται από τρία διαφορετικά μέρη. Το πρώτο είναι η ιδέα. Το δεύτερο είναι ο θάνατος και  το τρίτο η αναγέννηση. Καθένα απ' αυτά τα μέρη είναι αυτοτελές και συνάμα τόσο μπλεγμένο στην υπόλοιπη ιστορία.

Ο Ρόμπερτ (Αντόνιο Μπαντέρας) είναι ένας πλαστικός χειρουργός πολύ επιτυχημένος και ταυτόχρονα υπερβολικά φιλόδοξος για ό,τι αυτό συνεπάγεται στην επιστήμη. Ζει απομονωμένος σχεδόν σε ένα προάστιο της Μαδρίτης, όπου εκεί μπορεί να δουλεύει ανεξάρτητα και να συνεχίζει την έρευνά του, τη δημιουργία τεχνητού δέρματος μέσω τρανσέγεννησης. Μόνος και με μοναδική συντροφιά το στοιχειωμένο του παρελθόν φαίνεται ότι το καταφέρνει με τη βοήθεια μιας γυναίκας (Έλενα Ανάγια), η οποία προσφέρει το ίδιο της το σώμα βορά στην επιστήμη. Κι όταν το πείραμα πετύχει, τα όρια μεταξύ ηθικής και επιστήμης στενεύουν απειλητικά, τόσο που ο έλεγχος χάνεται και μόνο με τη βοήθεια μιας ακόμα έμπιστης γυναίκας (Μαρίζα Παρέδες) μπορεί να φυλαχθεί αυτό το ένοχο μυστικό.

Ο Μπαντέρας παλεύει διαρκώς με το παρελθόν και το παρόν. Ένα παρελθόν με όχι και τόσο ευχάριστες αναμνήσεις και ένα παρόν που δεν του επιτρέπει να δει τα σύνορα του "εγώ" και του "θέλω". Ο ίδιος αντιμετωπίζει τον εαυτό του ως Θεό υπερεκτιμώντας το τι πρέπει και τι όχι να κάνει. Ως ένας άλλος Πυγμαλίωνας πλάθει τη δική του Γαλάτεια. Κι όταν αυτή παίρνει με τη σειρά της σάρκα και οστά, όταν το τέρας που έχει κυριεύσει το ίδιο της το σώμα σαλεύει στη δύναμη του ανθρώπινου νου, όταν το πείραμα συγκρούεται με την ίδια τη ζωή, τότε μέσα από τη λύσσα που την κυριεύει, προσπαθεί να πάρει τη δική της εκδίκηση οδηγώντας μας σε μια απαραίτητη κάθαρση.

Ο Αλμοδόβαρ προσθέτει όλες τις τεχνικές που ξέρει να χειρίζεται πολύ καλά, το χιούμορ του, τη φαντασία του, την εξαιρετική φωτογραφία -που μοιάζει βιντεοκλιπίστικη ορισμένες φορές- και φυσικά τη δυνατότητά του να αναδύει μέσα από τις στάχτες ενός ένδοξου παρελθόντος, την ξεχασμένη ηθοποιία του Μπαντέρας. Αυτή τη φορά ο Αμοδόβαρ βάζει όλη του τη μαεστρία σε κάθε πινελιά της ταινίας, η οποία μοιάζει αψεγάδιαστη. Έτσι, με την εξαιρετική ατμόσφαιρα που ο ίδιος δημιουργεί και σε συνδυασμό με την εξαιρετική μουσική του Αλμπέρτο Ιγκλέσιας υπογράφει ίσως το πρώτο θρίλερ της καριέρας του. Το τόλμησε και μπορώ να πω, πέτυχε! Φυσικά και δεν μπορεί κανείς να πει ότι οι εμμονές του σκηνοθέτη απουσιάζουν από αυτήν την ταινία, ίσως αναδεικνύονται ακόμα περισσότερο. Η εμμονή του με το γυναικείο φύλο, η πανδαισία χρωμάτων και η σεξουαλικότητά του δίνουν το παρόν και στο "Δέρμα Που Κατοικώ". Όμως, αυτή τη φορά θα μπορούσα να πω ότι ξεπέρασε τον εαυτό του. Μόνο στα χέρια αυτού του σκηνοθέτη, αυτή η ταινία θα μπορούσε να είχε δημιουργηθεί.

H ταινία είναι μια δυνατή γροθιά στην επιστήμη. Πολλές φορές αψηφούμε ζητήματα βιοηθικής, αγνοώντας τις συνέπειες ή ακόμα χειρότερα αψηφώντας τα. Όμως, ακόμα κι όταν όλα αυτά παίρνουν ανθρώπινες διαστάσεις κι όταν η τρέλα γίνεται συνώνυμη της λογικής,  αυτό που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε είναι ότι το δέρμα μας,  μόνο μας φιλοξενεί και τίποτα δεν πρέπει να θυσιάζει την αγάπη για τη ζωή και τα όνειρά μας.
(10/10)

Όλα τα παραπάνω εκφράζουν καθαρά την προσωπική μου και μόνο άποψη. Η ιστοσελίδα της ταινίας στο IMDb είναι η http://www.imdb.com/title/tt1189073/.


Η αφίσα της ταινίας

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Όταν τα cartoons κάνουν... ΣΕΞ!

Come over here
Stand on that chair yeah!
That's right.

(Oh yeah! You gimme a reason to live, Minnie! ακούστηκε δυνατά από το διπλανό δωμάτιο).


Ο Mickey εκείνο το βράδυ βρισκόταν στο γύρισμα της νέας του ταινίας "¡Hola a las niñas!". H αλήθεια είναι ότι είχε καθυστερήσει αρκετά. Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις one man show και σε τέτοια ηλικία! 
Όμως, ο Mickey ήταν αγέραστος. Δεν κουράζεται ποτέ. Ε έχει κάνει και τα μποτοξάκια του και τα λιφτινγκάκια του... πώς να μην κρατιέται ο Ποντίκαρος!
Η κυρα-Ποντίκαινα όμως δε φαίνεται να είναι και τόσο ευχαριστημένη, όμως, από το σύζυγό της. Τον τελευταίο καιρό όλο την παραμελεί. Μια λείπει σε επαγγελματικά ταξίδια, μια στα γυρίσματα της ταινίας, όλο και περισσότερο ξεχνάει να τις φέρει λουλούδια και κοσμήματα. Ανησυχεί. Εκείνο το βράδυ ήταν η ευκαιρία. Στα γρήγορα, πληκτρολογεί τον αριθμό του κινητού της κολλητής της Ντεζ. Χτυπά κανά δυο φορές. Ντριν, Ντραν, Ντρ...


- Παρακαλώ, ακούστηκε από το ακουστικό.
- Οοο Ντεζ, η Μιν είμαι... ο Μικ πάλι δεν έχει γυρίσει ακόμα. Φοβάμαι ότι με απατά.


(Αυτές οι καρικατούρες μετρούν 70 και χρόνια ζωής και θυμήθηκαν τώρα να κάνουν τα ονόματά τους μονοσύλλαβα. Μικ, Μιν, Ντεζ κ.ο.κ. Αν είναι δυνατόν. Αντί να καθήσετε στο σπίτι σας, να πιείτε κανά χαμομήλι μου θέλετε και κινητά τηλέφωνα...).


- Αποκλείεται, φώναξε η Ντεζ. Ο Μικ σε λατρεύει. Δεν υπάρχει περίπτωση να σε απατάει. Θα έχει μπλέξει στη δουλειά. Την επόμενη βδομάδα η ταινία του πρέπει να είναι έτοιμη.
- Όχι, όχι... είπε βιαστικά η Μιν, κλείνοντας το ακουστικό. 


Το ένστικτο της κυρα-Ποντίκαινας φαινόταν αλάνθαστο. Τον ήξερε καλά τι ατακτούλης που ήταν ο σύζυγός της. 
"Σαν όλους τους γεροξεκούτηδες", σκέφτηκε. "Όλο θέλουν να βρίσκουν μικρούλες και να τις ξελογιάζουν".
Καθισμένη σε αναμμένα κάρβουνα, ανοίγει τηλεόραση να περνά η ώρα. Το ρολόι του τοίχου χτυπά μεσάνυχτα.


(Στο μεταξύ στην άλλη άκρη της πόλης, ο Μικ είναι καθισμένος με όλους του τους φίλους και πίνουν μπυρόνια μετά την ολοκλήρωση του γυρίσματος).


- Oh Mick, you are so... sooo awesome! του κάνει η συμπρωταγωνίστριά του.
- Είναι που μετά από τόσα χρόνια παίζω μακριά από τη χοντροκώλα, τη γυναίκα μου.
- Οοοο πόσο δίκιο έχεις, του απάντησε ο φίλος του ο κύριος Απίθανος. Η Μιν έχει παχύνει τόσο πολύ που θα σκάσει σε λίγο αν συνεχίσει έτσι.
- Ας σκάσει και να πλαντάξει. Εγώ ξανάνιωσα. Έχω ραντεβού και με το Φουστάνο σήμερα. Θα δοκιμάσω το ελιξήριο της νεότητας.
- Μα αλήθεια έχει βρει τέτοιο πράγμα; Πόσο κοστίζει; Θέλω να το δοκιμάσω κι εγώ, είπε η φαφούτα Χιονάτη. Πάνε τόσα χρόνια που ο καθρέφτης μου δε με λέει πια όμορφη.
- Εγώ θα το δοκιμάσω πρώτη, είπε η Άριελ. Ο Ποσειδώνας κοιτάζει όλο τις μικρούλες... Θα του δείξω εγώ!


Ευθύς, αμέσως, σταματούν το κουτσομπολιό, τρέχουν γρήγορα στα καμαρίνια τους, αρπάζουν από ένα παλτό γιατί έξω είχε -17 και μπαίνουν όλοι μέσα στα μικροσκοπικά αυτοκινητάκια τους, τα Cars. Το σπίτι του Φουστάνογλου ήταν στο κέντρο της πόλης... και δεν είχαν πολύ χρόνο μπροστά τους.


Η Μιν είχε αποκοιμηθεί βλέποντας τηλεόραση. Λίγο μετά τη μία τα μεσάνυχτα ξεκινούσε το πρόγραμμα για ενηλίκους... στο "Cartporn TV". O Πλούτο ζεσταινόταν στα πόδια της αφεντικίνας του, μέχρι που αυτή τον κλώτσησε κατά λάθος. Άνοιξε τα μάτια του δειλά δειλά... (κοιμόταν ο κακόμοιρος) και το βλέμμα του έπεσε καρφωτό στην τηλεόραση. 


Ναι! Οι Φλινστόουνσς πηδιούνται όπως δεν έχετε ξαναδεί! Καυτή παρτούζα με πισωκολλητό και τρελό τσιμπούκωμα!


Πλογάβ, Πλογάβ, Πλογάβ έκανε ο Πλούτο. Η Μιν μισοκοιμισμένη όπως ήταν του έκανε νεύμα με το χέρι της να κάνει ησυχία. Εκείνος, όμως, συνέχισε... και συνέχισε να καρτουνογαβγίζει όλο και πιο έντονα...
Ανοίγει η Μιν τα μάτια της και τι να δει... ο Πλούτο ερχόταν σε οργασμό! Είχε αρχίσει να τρίβει το καρτουνοτσουτσουνάκι που βρισκόταν ανάμεσα στα πόδια του με τις καρτουνοπαντόφλες της κυρα-Ποντίκαινας. Ω! Ναι... όλος του ο ανδρισμός χυνόταν πάνω στις βελούδινες παντόφλες της Μιν! Τα είχε κάνει όλα κάτασπρα. Με μιας, ο σκύλος έτρεξε στο σπιτάκι του, όλο ντροπή. Η Μιν έμενε να κοιτάζει με απορία την τηλεόραση! Θυμήθηκε τα νιάτα της, τότε που ο Μίκι κι εκείνη έκαναν σεξ παντού. Στα πάρκα, στην κουζίνα, στο κρεβάτι... παντού! ΠΑΝΤΟΥ!


Τη σκέψη της όμως τη διέκοψε το έκτακτο δελτίο που άρχισε να προβάλλεται στην τηλεόραση. 


ΟΟΟΟΟ! Παπαράτσι είχαν πιάσει τον άντρα της με την κολλητή της, Ντεζ, να κάνουν σεξ στα Cars. 


Ο Γκουφ είναι εδώ και πολλά χρόνια τσακωμένος με τον Μικ. Από τότε που εκείνος έγινε ο πασίγνωστος δημοσιογράφος Γκουφονικολάου, είχε βγάλει όλα τα κίτρινα θέματα που αφορούσαν στην προσωπική ζωή του κάθε καρτούν. 
Με ποιον έβγαινε η Τζες (Τζέσικα Ράμπιτ ντε), πώς κρύβει ο Μπαγκς τη γκέι του πλευρά, γιατί η Όλιβ τα φόρεσε στον σπανακοτυρόπιτα, πώς ο Αλαντίν απατούσε τη Γιαζμίν και γιατί ο Ποσειδώνας προέβη σε αυξητική πέους.


- Αποκλειστικό, έλεγε και ξανάλεγε ο Γκουφ. Ο Πρόεδρος των Καρτούν, Μίστερ Μίκι Μάους, συνελήφθη επ' αυτοφώρω να ερωτοτροπεί σε ένα Fiat 500 με την παρτενέρ του Ντέζι Ντακ στην καινούρια τους ερωτική ταινία... "Το παλαμάρι του Ποντικαρά".


Απίστευτο. Ποια καινούρια ταινία του Μίκι και ποια φίλη της Ντεζ; Τώρα εξηγούνταν όλα. Γιατί ο Μίκ δεν την ήθελε στην καινούρια του ταινία, γιατί η Ντεζ της έριχνε στάχτη στα μάτια... ΟΛΑ!!
Μα πώς είναι δυνατόν να μην έχω καταλάβει τίποτα τόσο καιρό, αναρρωτήθηκε. Τι χαζή! Διψούσε για εκδίκηση! Και απ' τους δύο. Εδώ και τώρα!


Στο σπίτι του Φουστάνογλου, όλα τα καρτούνς είχαν μαζευτεί να δοκιμάσουν από το μαγικό ματζούνι του γιατρού που μόλις είχε ανακαλύψει! Ναι! Αυτό ήταν που χρειάζονταν... το ελιξήριο της νεότητας.


- Αυτό είναι, είπε ο Φουστάνογλου. Έχω βάλει τα δυνατά μου για να σας κάνω ξανά νέα, όπως ήσαστε πάντα.
- Ναιαιαι! αναφώνησαν όλα τα καρτούνς μαζί! 
- Ανάμιξα σπέρμα από ταύρο, μέλι και χυμό από πορτοκάλι. Τώρα είναι έτοιμο να το δοκιμάσετε.


Έβγαλε από μερικά σφηνάκια και τα μοίρασε στα γερασμένα καρτούν!
(Τώρα μην αναρρωτιέστε γιατί τα καρτούν γερνάνε... καρτούν είναι, ό,τι θέλουν κάνουν).
Τα καρτούν δοκίμασαν ένα ένα το μαγικό ματζούνι... και ξαφνικά...!


- Ωχ! πρόλαβε να αναφωνήσει ο Φουστάνογλου. Ξέχασα να σας πω ότι δεν είμαι σίγουρος για τις παρενέργειες που έχει... 


Πριν προλάβει, όμως, να τελειώσει την κουβέντα του, τα καρτούν είχαν ήδη αρχίσει να νιώθουν υπέροχα. Το δέρμα γινόταν λείο... τα στήθη γίνονταν στητά, οι κώλοι ανορθώνονταν και τα αρσενικά καρτούν ένιωθαν αυτό που είχαν για χρόνια ξεχασμένο μες στο παντελόνι τους να σκιρτά ξανά! Είχε πετύχει...
Ο Μικ πλησίασε την Ντεζ και την προσκάλεσε στο αυτοκίνητο. Ήθελε να της δείξει πόσο διαφορετικός θα ήταν τώρα από την ταινία... Η Χιονάτη πλησίασε τοn Xουζούρη, η μαμά Απίθανου τον κύριο Απίθανο, η Άριελ τον Μπάτμαν, η Ποκαχόντας τη Γιαζμίν, ο Αλαντίν... τον Σούπερμαν... και ξεκίνησε ένα όργιο, μα τι όργιο!
Ο κύριος Φουστάνογλου τώρα κατάλαβε τι παρενέργειες θα είχε το ματζούνι του. Αποφάσισε, λοιπόν να το ονομάσει viagra! Ναι, μάλιστα. VIAGRA!
Ο Απίθανος έβγαλε έξω την τεράστια πούτσα του κι η μαμά Απίθανη δεν πίστευε στα μάτια της! Χρόνια είχε να τη δει έτσι...! 



Χωρίς δεύτερη σκέψη την έβαλε στο στόμα της και ξεκίνησε να τη γλείφει με μανία. Ακριβώς, δίπλα το ίδιο έκανε και η Στρουμφίτα στο Δρακουμέλ!



ΣΕΞ! ΣΕΞ ΠΑΝΤΟΥ! Ηδονή... ο Χουζούρης έχυνε στο στόμα τη Χιονάτη.



Ο λαγός την Αλίκη!

Ακόμα και ο Ποσειδώνας τα βρήκε με την Άριελ!


Δε σταματούσαν! Κι είχαν πιει μόνο ΕΝΑ σφηνάκι! Όλοι πήγαιναν με όλους και όλες με όλους. Οι γυναίκες χόρταιναν σπέρμα κι οι άντρες τις έπαιρναν όπως ποτέ ξανά στο παρελθόν. Τις έστειναν στα τέσσερα, στον τοίχο... τους έγλειφαν συνέχεια! Αυτό δεν ήταν ένα απλό όργιο...! Γινόταν της Νταίζης!
Βογκητά από παντού! "Αχ, αχ, αχ"... να σφαδάζουν από ηδονή κι εκείνοι να μη σταματούν με τίποτε. Πόσο καιρό είχαν άραγε να κάνουν κάτι τέτοιο...

Όμως, από την παρέα έλειπαν τέσσερα καρτούν. Τέσσερα από τα εκατοντάδες!
Ο Γκουφονικολάου που με την ομάδα του τραβούσαν φωτογραφίες το Μικ και την Ντεζ στο φιατάκι... και ο Ντόναλτν!

- Θα είμαι εκεί σε δέκα λεπτά, είπε στο τηλέφωνο! 

Έβαλε φτερά στα πόδια του κι έτρεξε γρήγορα στην οδό Ποντικονήσων 3. Η Μιν άνοιξε την πόρτα εμφανώς ατημέλητη και με μια έντονη ανησυχία για το αν ήταν σωστό, αυτό που είχε στο μυαλό της να κάνει.
Ο Ντόναλντ πέρασε στο καθιστικό και η Μιν του προσέφερε σοκολατάκια. Τον πλησίαζε όλο και πιο κοντά. Ο Ντόναλντ έδειχνε απορρημένος...

- Ξέρεις πόσο καιρό ήθελα να έρθει αυτή η στιγμή; τον ρώτησε. Χρόνια τώρα. Όμως, σε είχε προλάβει η Ντεζ. Κι εγώ αναγκάστηκα να κρύψω το πάθος μου για σένα. Βαθιά, μέσα μου.
- Πάει καιρός όμως που εγώ κι η Ντεζ έχουμε χωρίσει.
- Το ξέρω... όμως τον Μικ τον αγαπούσα. Κι έτσι συνέχιζα να σε σκέφτομαι όταν έμενα μόνη μου.
- Κι απόψε με σκέφτηκες;
- Συνέχεια.
- Και;

Τότε τον άρπαξε η Μιν και τον έσυρε στην κρεβατοκάμαρα. Ο Πλούτο καρτουνογάβγιζε διαρκώς. Τη Μιν δεν έδειχνε να την ενοχλεί ιδιαίτερα αυτό. Τότε ο Ντον, άνοιξε το σακάκι του κι έβγαλε το ματζούνι που είχε προλάβει να πάρει βιαστικά. "Πιες", της είπε. Κι απ' το ίδιο ήπιε κι αυτός.

Oh yeah! You gimme a reason to live, Minnie! ακούστηκε όταν το κλειδί μπήκε στην εσοχή της εξώπορτας. Ήταν ο Μικ.

... Όταν τα cartoons κάνουν σεξ, οι άνθρωποι δεν τα βλέπουν. Ένας αόρατος μανδύας καλύπτει την πόλη τους. Δεν ξέρω αν η ιστορία που σας διηγήθηκα είναι αλήθεια. Σας την παρέθεσα ακριβώς όπως μου τη διηγήθηκε ένα πουλάκι, ο Τρυποκάρυδος. Προς το παρόν πρέπει να φύγω για το Τιμπουκτού. Θα σας δω σύντομα.








Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Η άποψή μου για τα "Μεσάνυχτα στο Παρίσι" του Woody Allen...

"Μεσάνυχτα στο Παρίσι" μας λέει ο Woody Allen στην καινούρια του ταινία. Και γιατί ειδικά τα μεσάνυχτα; Μα είναι η ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα...


Με ένα τρέιλερ πολλά  υποσχόμενο, "το Παρίσι το μεσημέρι", "το Παρίσι τ' απόγευμα", "το Παρίσι το βράδυ"... ένα είναι το μόνο σίγουρο... ότι ο θεατής περιμένει να μαγευτεί από τη μαγική, ομολογουμένως, πόλη του Παρισιού και σε συνδυασμό με το ηχηρό όνομα του Woody Allen οι απαιτήσεις γίνονται πολύ μεγαλύτερες.
Δεν ξέρω αν ο Woody Allen έχει γεράσει και πρέπει να αποσυρθεί, αυτό που ξέρω είναι ότι περίμενα μια σαφώς καλύτερη ταινία. Όμως, θα ήμουν άδικος αν έλεγα ότι δεν πέρασα ένα όμορφο βράδυ... Ταξίδεψα στο Παρίσι του σήμερα, με τα αρχικά πλάνα από το Σακρ Κερ, της Παναγιάς των Παρισίων, του Μουλέν Ρουζ, του Λούβρου, της αψίδας του θριάμβου και φυσικά του Πύργου του Άιφελ. Ταξίδεψα στο Παρίσι του 1920 μέσα από τη ματιά του Γκιλ (Όουεν Ουΐλσον) και συνάντησα τον Χέμινγουεϊ, τον Νταλί, τον Πικάσο, τη Γερτρούδη του Στάιν (Κάθυ Μπέιτς), τους Φίτζεραλντ και την Αντριάν (Μαριόν Κοτιγιάρ). Πήγα ακόμα πιο πίσω... στη Μπελ Επόκ του Παρισίου τη δεκαετία του 1890. Κι ύστερα ξαφνικά ένα απότομο πισωγύρισμα στο παρόν και η ταινία τελειώνει απότομα αφήνοντάς σου μια γλυκόπικρη αίσθηση... ότι ήθελες κι άλλο.

Είναι αλήθεια ότι οι ταινίες του Woody Allen δε θέλεις ποτέ να τελειώσουν. Είναι εξίσου αλήθεια ότι για μιάμιση ώρα δεν κοίταξα ούτε για μια στιγμή το ρολόι μου. Είναι όμως άραγε αρκετό αυτό για μια ταινία; Με κέρδισε ουσιαστικά ως θεατή ή είδα τη διαφημιστική καμπάνια του Υπουργείου Τουρισμού της Γαλλίας υπό τη σκηνοθετική ματιά του "νευρικού εραστή"; Σίγουρα στην ταινία είναι φανερός ο ενθουσιασμός του σκηνοθέτη της, που καταφέρνει να δει μέσα από τη δική του ματιά και να συναναστραφεί όλες αυτές τις σπουδαίες προσωπικότητες εκείνης της εποχής. Ακόμα πιο εμφανής είναι η νοσταλγική του φύση για το παρελθόν... που τόσο έντονα αναζητά ο επίδοξος συγγραφέας Γκιλ. Κι είναι τόσο όμορφη η σύνδεση με το παρόν. Όμως...;

Όμως, απουσιάζει η κορύφωση απ' αυτήν την ταινία. Διακρίνουμε παντού σκόρπιες φιγούρες για ένα μήνυμα -αρκετά ρεαλιστικό εν τέλει για μια τόσο σουρεαλιστική ταινία- που έρχονται και παρέρχονται και ο ήρωάς μας μένει τόσο συνεπαρμένος από το ταξίδι του στο χρόνο μέχρι που συνειδητοποιεί ότι όλοι επιθυμούμε το παρελθόν επειδή δεν το έχουμε ζήσει. Σκόρπιες φιγούρες που μέχρι το τέλος της ταινίας έχεις ξεχάσει τις μισές από αυτές, μιας και ο ήρωάς μας εν τέλει αφοσιώνεται στον έρωτα που τρέφει για τα όμορφα μάτια της ερωμένης του Πικάσο (Μαριόν Κοτιγιάρ).

Είναι όμορφο να ζεις μέσα από τα παραμύθια. Είναι άλλο τόσο όμορφο να εκφράζεσαι μέσα από τις ταινίες. Είναι εξίσου υπέροχο να αφήνεις μια αισιοδοξία να πλανάται... είναι όμως άνευρο να έχεις αυτό το σενάριο στα χέρια σου και εξίσου στείρο να επενδύεις στην όμορφη εικόνα του Παρισιού. Φεύγοντας από την αίθουσα σίγουρα δε θα κλαις που παρακολούθησες αυτήν την ταινία, όμως σε λίγο καιρό θα την έχεις ξεχάσει και δε θα την αναπολήσεις ποτέ. Αν ο σκηνοθέτης μείνει ευχαριστημένος με αυτήν την προοπτική που έδωσε στην ταινία του, δεν έχουμε παρά να σεβαστούμε την επιθυμία του.
(5/10)

Όλα τα παραπάνω εκφράζουν καθαρά την προσωπική μου και μόνο άποψη. Η ιστοσελίδα της ταινίας στο IMDb είναι η http://www.imdb.com/title/tt1605783/.

Η αφίσα της ταινίας

Κινηματογραφικές Ανησυχίες

Πόσο συχνά πηγαίνετε κινηματογράφο; Πόσο συχνά ενοικιάζετε ταινίες από τα VIDEO clubs; 

- Τι είπα; (VIDEO...;)

- Τι είπα; (ενοικίαση;)

Μάλλον έρχομαι από άλλη εποχή... δεν εξηγείται αλλιώς! Γιατί πλέον ούτε για ενοικίαση μιλάμε ούτε για VIDEO. 

Μένετε ικανοποιημένοι από τις ταινίες που γυρίζονται σήμερα; Κυρίως παρακολουθείτε ελληνικό ή ξένο κινηματογράφο, ευρωπαϊκό ή αμερικανικό; Είστε φανατικοί σινεφίλ ή βλέπετε ό,τι βρεθεί και σταθεί στο δρόμο σας; Θυμάστε σκηνοθέτες και ηθοποιούς ή μπερδεύετε ακόμη τον Jackie Chan με τον Λεό (Leonardo DiCaprio ντε... που μου κάνετε όλες τις ανήξερες)! Προτιμάτε ταινίες δράσης ή κοινωνικές, θρίλερ ή φαντασίας; Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ηθοποιός; Η αγαπημένη σας ταινία;

Ελάτε όλα να τα συζητήσουμε παρέα και να ανταλλάξουμε απόψεις για τον κινηματογράφο! Όλα με τον Harry! Περιμένω τα σχόλιά σας... ελάτε να γίνουμε όλοι μια παρέα...!