Πεθαίνω Κάθε Ξημέρωμα

Ρένα Κουμιώτη - Καινούριο μου φεγγάρι

"Άναψε καινούριο μου φεγγάρι

Φώτισε το έρημο... στενό

Φέξε για να 'ρθεί το παλικάρι

Τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ"

...Ομολογώ πως και τι δε θα 'δινα να μου είχαν αφιερώσει κάποτε αυτό το τραγούδι. Ζούμε σε μια εποχή που έχουμε κατακεραυνώσει τα όμορφα λαϊκά τραγούδια, σνομπάροντάς τα... ακολουθώντας το ρεύμα της σύγχρονης pop μουσικής, ξεχνώντας πως ένα καλό λαϊκό κομμάτι μπορεί να μας ταξιδέψει εξίσου όπως ένα βιβλίο, μια ταινία, ένα άγγιγμα, ένα χάδι.

Δυστυχώς έχουμε ξεχάσει ποιοι είμαστε... καθημερινά το βλέπουμε και το ακούμε, μας το δείχνουν τόσο προκλητικά, μα εμείς αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα. Έχουμε μείνει κολλημένοι σε ένα ένδοξο μεν παρελθόν, σε ένα παρελθόν του Φειδία και του Αριστοτέλη, αρνούμενοι να δούμε πως όλοι προοδεύουν εκτός από εμάς... Για όλα έχουμε μια σχετική δικαιολογία, προβάλλοντας αυτό το ένδοξο παρελθόν για να απαιτήσουμε να μας σέβονται. Ο σεβασμός όμως κερδίζεται, δεν απαιτείται. Τι ποιο κοινό να ρίχνουμε όλα τα κακά της μοίρας μας σε Τούρκους, Γερμανούς, δικτατορία...; Δε λέω... εν μέρει έχουμε και ένα δίκιο. Σαν πολλά δεν έχουν συμβεί σε αυτή τη μικρή χώρα των νοτιοανατολικών Βαλκανίων; Όμως... ας αναρωτηθούμε λίγο "Μέχρι που μας παίρνει να έχουμε δικαιολογίες"; Δικαιολογίες για την ανυπαρξία δικαιοσύνης, δικαιολογίες για την ανυπαρξία πολιτικής, δικαιολογίες για την ανυπαρξία ελληνικής βιομηχανίας, δικαιολογίες για μια αδικαιολόγητη ξενομανία από τη δεκαετία του '70 κι ύστερα, δικαιολογίες για μια ουσιαστικά αδύναμη παιδεία, δικαιολογίες... Εσύ σκέψου. Με τι δικαιολογίες ξεγελάς καθημερινά τον εαυτό σου;

Ε λοιπόν εμένα αυτή η Ελλάδα του σήμερα δε μου αρέσει. Δε μου αρέσει να βλέπω καθημερινά να εκποιούνται οι αξίες και τα ιδανικά μου. Δε μου αρέσει να βλέπω να καταστρέφουν την κουλτούρα μου επειδή είμαστε Ευρώπη! Και ποιος είπε ότι η Ευρώπη δε θέλει μια "καθαρή" Ελλάδα;  Ποιος είπε πως η Ευρώπη δε θέλει μια Ελλάδα με τη δική της δυναμική ανάμεσα στις 27; Εμείς οι ίδιοι όμως απαρνιόμαστε την Ελλάδα την οποία οι δικοί μας μάς παρέδωσαν 25 χρόνια πριν. Δεν ξέρω αν κάνουμε καλά ή όχι, θα μας δείξει σύντομα το μέλλον. Αυτό που ξέρω είναι ότι είμαστε γερασμένοι. Γύρω μου δε βλέπω ζωντάνια, δε βλέπω ανθρώπους και κυρίως δε βλέπω ανθρωπιά. Διακρίνω μια έντονη μιζέρια, μια υποκρισία στα μάτια όλων μας, σα να προσποιούμαστε κάτι άλλο. Και όλα αυτά γιατί; Επειδή η οικονομία μας πάει χάλια; "Τις πταίει"; Διακρίνω τους γύρω μου να έχουν χάσει την αθωότητα που είχαν δυο τρία χρόνια πριν. 25 χρονών είμαι ΡΕΕΕΕΕ! Δεν είμαι 50! Κι ούτε στα 50 μου δε θα με δικαιολογούσα επειδή τάχα μου τάχα μου τα μαλλιά μου θα είχαν ασπρίσει και τα μισά και πλέον δόντια μου θα ήταν ψεύτικα. Ο άνθρωπος δε γερνάει αν δεν το θέλει... η ψυχή του τουλάχιστον. Δεν ξενυχτάμε, έχουμε κλειστεί όλοι στα καβούκια μας, δε συναναστρεφόμαστε, έχουμε χάσει κάθε ίχνος ψυχαγωγίας και όλα αυτά γιατί; Θλίψη...με πιάνει θλίψη όταν σκέφτομαι ότι θα ζήσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου σε έναν κόσμο για τον οποίο δεν είμαι υπερήφανος. Και είμαι υπερήφανος ρε γαμώτο που είμαι Έλληνας!

ΝΑΙ! Είμαι υπερήφανος για την Ελλάδα του τότε. Για την Ελλάδα που μάχησε πολλάκις για την ανεξαρτησία της, για την Ελλάδα που οι πατεράδες μας έβγαζαν 500 δραχμές την εβδομάδα κι έκαναν και τα party τους και βγαίνανε έξω και το χαίρονταν. Εμείς μάθαμε να είμαστε όλο έξω, να τα 'χουμε όλα στο χέρι κι όταν μας πήρανε μερικά απ' αυτά πίσω, τι κάναμε; Κλειστήκαμε στο καβούκι μας. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί απαρνηθήκαμε την Ελλάδα του σήμερα. Γίναμε ιδεαλιστές. Ξεχάσαμε τη δραχμή... γίνωμε europay (γιουρο-πέη). Ξεχάσαμε τη γειτονιά με τα συνοικιακά μαγαζάκια... γίναμε Μallistes (Μολ-ίστες). Ξεχάσαμε το όμορφο λαϊκό τραγούδι και γίναμε ποπάκιες... Χμμμ! Ποιος μιλάει, ε; Κι όμως... ως καθαρός ποπάκιας θα πω ότι αν θέλω να νοσταλγήσω, να θυμηθώ εεε δε θα ακούσω Lady Gaga! Θα βάλω έναν Πάριο, ένα Μητροπάνο... Ζω για να ζήσω! Δε ζω επειδή ήρθα σε αυτόν τον κόσμο σα να μου έκαναν και χάρη. Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα πάντα. Για μένα η μόνη μάχη η οποία δεν κερδίζεται είναι η μάχη με το νεκρό μας εαυτό.

"Περνά σαν ίσκιος, δε μιλά... και η ματιά του με σπαράζει", λέει ένα δίστιχο του τραγουδιού της Ρένας Κουμιώτη. Αν κάτι με πλήγωνε περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο θα ήταν να μην είχα ερωτευτεί ποτέ. Ακόμα κι αυτό στις μέρες μας είναι τόσο σπάνιο... όσο και τα panda! Ποιος ερωτεύεται στις μέρες μας; Ποιος θα πέθαινε για τον άλλο; Στεκόμαστε μόνο στο αν μια γκόμενα είναι ξανθιά και φοράει LV ή αν ένας άντρας είναι επιχειρηματίας και οδηγεί Mercendes! Ακόμα και σ' αυτό βάζουμε προϋποθέσεις. Γιατί; Για να ζήσουμε τι; Αυτό που δε θα 'χουμε ποτέ; Για να ξεφύγουμε από τι; Από ένα παρελθόν που κυνηγούσε τους γονείς μας; Από ιδανικά και απωθημένα άλλων; Ή για να γίνουμε κάποιοι; Γιατί εν τέλει αυτό μετράει...; Να έχουμε ένα status και όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες; 

Όμως αυτές οι λεπτομέρειες θα έπρεπε να μας ξεχώριζαν. Ο έρωτας, το φιλότιμο, η αγάπη, η ζεστασιά, η φιλοξενία, η συμπόνοια. Να είμαστε περήφανοι όταν πέφτουμε να κοιμηθούμε, σα να πεθαίνουμε κάθε ξημέρωμα...