"Μεσάνυχτα στο Παρίσι" μας λέει ο Woody Allen στην καινούρια του ταινία. Και γιατί ειδικά τα μεσάνυχτα; Μα είναι η ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα...
Με ένα τρέιλερ πολλά υποσχόμενο, "το Παρίσι το μεσημέρι", "το Παρίσι τ' απόγευμα", "το Παρίσι το βράδυ"... ένα είναι το μόνο σίγουρο... ότι ο θεατής περιμένει να μαγευτεί από τη μαγική, ομολογουμένως, πόλη του Παρισιού και σε συνδυασμό με το ηχηρό όνομα του Woody Allen οι απαιτήσεις γίνονται πολύ μεγαλύτερες.
Δεν ξέρω αν ο Woody Allen έχει γεράσει και πρέπει να αποσυρθεί, αυτό που ξέρω είναι ότι περίμενα μια σαφώς καλύτερη ταινία. Όμως, θα ήμουν άδικος αν έλεγα ότι δεν πέρασα ένα όμορφο βράδυ... Ταξίδεψα στο Παρίσι του σήμερα, με τα αρχικά πλάνα από το Σακρ Κερ, της Παναγιάς των Παρισίων, του Μουλέν Ρουζ, του Λούβρου, της αψίδας του θριάμβου και φυσικά του Πύργου του Άιφελ. Ταξίδεψα στο Παρίσι του 1920 μέσα από τη ματιά του Γκιλ (Όουεν Ουΐλσον) και συνάντησα τον Χέμινγουεϊ, τον Νταλί, τον Πικάσο, τη Γερτρούδη του Στάιν (Κάθυ Μπέιτς), τους Φίτζεραλντ και την Αντριάν (Μαριόν Κοτιγιάρ). Πήγα ακόμα πιο πίσω... στη Μπελ Επόκ του Παρισίου τη δεκαετία του 1890. Κι ύστερα ξαφνικά ένα απότομο πισωγύρισμα στο παρόν και η ταινία τελειώνει απότομα αφήνοντάς σου μια γλυκόπικρη αίσθηση... ότι ήθελες κι άλλο.
Είναι αλήθεια ότι οι ταινίες του Woody Allen δε θέλεις ποτέ να τελειώσουν. Είναι εξίσου αλήθεια ότι για μιάμιση ώρα δεν κοίταξα ούτε για μια στιγμή το ρολόι μου. Είναι όμως άραγε αρκετό αυτό για μια ταινία; Με κέρδισε ουσιαστικά ως θεατή ή είδα τη διαφημιστική καμπάνια του Υπουργείου Τουρισμού της Γαλλίας υπό τη σκηνοθετική ματιά του "νευρικού εραστή"; Σίγουρα στην ταινία είναι φανερός ο ενθουσιασμός του σκηνοθέτη της, που καταφέρνει να δει μέσα από τη δική του ματιά και να συναναστραφεί όλες αυτές τις σπουδαίες προσωπικότητες εκείνης της εποχής. Ακόμα πιο εμφανής είναι η νοσταλγική του φύση για το παρελθόν... που τόσο έντονα αναζητά ο επίδοξος συγγραφέας Γκιλ. Κι είναι τόσο όμορφη η σύνδεση με το παρόν. Όμως...;
Όμως, απουσιάζει η κορύφωση απ' αυτήν την ταινία. Διακρίνουμε παντού σκόρπιες φιγούρες για ένα μήνυμα -αρκετά ρεαλιστικό εν τέλει για μια τόσο σουρεαλιστική ταινία- που έρχονται και παρέρχονται και ο ήρωάς μας μένει τόσο συνεπαρμένος από το ταξίδι του στο χρόνο μέχρι που συνειδητοποιεί ότι όλοι επιθυμούμε το παρελθόν επειδή δεν το έχουμε ζήσει. Σκόρπιες φιγούρες που μέχρι το τέλος της ταινίας έχεις ξεχάσει τις μισές από αυτές, μιας και ο ήρωάς μας εν τέλει αφοσιώνεται στον έρωτα που τρέφει για τα όμορφα μάτια της ερωμένης του Πικάσο (Μαριόν Κοτιγιάρ).
Είναι όμορφο να ζεις μέσα από τα παραμύθια. Είναι άλλο τόσο όμορφο να εκφράζεσαι μέσα από τις ταινίες. Είναι εξίσου υπέροχο να αφήνεις μια αισιοδοξία να πλανάται... είναι όμως άνευρο να έχεις αυτό το σενάριο στα χέρια σου και εξίσου στείρο να επενδύεις στην όμορφη εικόνα του Παρισιού. Φεύγοντας από την αίθουσα σίγουρα δε θα κλαις που παρακολούθησες αυτήν την ταινία, όμως σε λίγο καιρό θα την έχεις ξεχάσει και δε θα την αναπολήσεις ποτέ. Αν ο σκηνοθέτης μείνει ευχαριστημένος με αυτήν την προοπτική που έδωσε στην ταινία του, δεν έχουμε παρά να σεβαστούμε την επιθυμία του.
(5/10)
Όλα τα παραπάνω εκφράζουν καθαρά την προσωπική μου και μόνο άποψη. Η ιστοσελίδα της ταινίας στο IMDb είναι η http://www.imdb.com/title/tt1605783/.
Η αφίσα της ταινίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου